Jolien van der Kooy: Bij elke schrijver ervaar ik veerkracht om te leven. Wat bijzonder!
Word ik blij van een boek rond het thema zelfdoding? Nee, dat kan ik niet zeggen. Maar ik sluit mijn ogen niet voor het feit dat mensen, met welke reden dan ook, besluiten hun leven te beëindigen.
Word ik blij van dít boek: Leven met zelfdoding? Daar kan ik volmondig ja op antwoorden. Zestig mensen schreven dit boek, dat ze zelf hadden willen lezen toen zelfdoding hun leven in één klap veranderde.
Zij zijn de deskundigen als het gaat om voortleven na zo’n ingrijpende gebeurtenis. Dat was de belangrijkste reden om mij in te zetten voor dit boek: een podium creëren voor ervaringen die anderen mogen – of moeten - horen.
Nabestaanden schrijven een brief aan een onbekende ander die zelfdoding nabij heeft meegemaakt. Zij belichten op vele manieren ‘hoe het verlies met hun leven nu verweven is’. Voor de een was het overleven: met vallen en opstaan leren leven met die onomkeerbare keus. Een ander beschrijft hoe levenskracht en levenslust weer terugkeren. En het hele scala van gevoelens daartussen. Het zijn unieke gevoelens van elke schrijver, uniek maar herkenbaar. Het zal de weg die je gaat niet makkelijker maken. Wel kan het je herkenning en erkenning geven, dat je zo’n wirwar aan gevoelens deelt met anderen. Of misschien vind je steun in die ene zin van een briefschrijver, die precies verwoordt waar jij wat aan hebt. Zoals een van de briefschrijvers de lezer toewenst: ‘dat er ruimte ontstaat voor het helen van wonden en het verzorgen van littekens. Die doen steeds minder pijn, al blijven ze zichtbaar en draag ik ze een leven lang mee.’
We hopen dat het lezen van dit boek iets van de eenzaamheid verzacht, een thema waarover je ook veel leest. Het is niet makkelijk om te praten over wat er is gebeurd. Deze brieven nodigen uit tot gesprek, met jezelf en met anderen.
Je leest over verdriet en niet meer in staat zijn het leven van alledag onder ogen te zien. Natuurlijk is er woede, zeker in het begin of later nog bij vlagen. Niet uit te vlakken is het schuldgevoel, de vraag die iedereen aan zichzelf stelt: had ik dit kunnen voorkomen? Je wordt als lezer misschien verrast door begrip en respect. Het begrip dat opgebracht wordt voor het besluit, alhoewel dat niet maakt dat je het ook begrijpt. Natuurlijk is elke schrijver op zoek geweest naar het grote waarom. Er kwamen geen eenduidige antwoorden, wel groeide het begrip voor de ervaren uitzichtloosheid, de gekozen weg ‘uit dit leven’ en daarmee respect voor het lef.
In elke brief proef ik liefde. Bij elke schrijver ervaar ik veerkracht om te leven. Wat bijzonder!
Jolien van der Kooij
